Beata Podwysocka – rocznik ’66, urodzona w Olsztynie (woj. warmińsko-mazurskie), gdzie mieszka do dziś.
Wprowadzający do Okręgu Pomorskiego: Maria Laskowska i Krzysztof Jakubowski.
Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz filologię angielską w Wyższej Szkole Lingwistycznej w
Częstochowie. Począwszy od roku 2010 artystka bierze czynny udział w konkursach fotograficznych zarówno na arenie krajowej, jak i
międzynarodowej. W roku 2015 uzyskała tytuł Artiste Fédération Internationale de l’Art Photographique (AFIAP). Jej prace można było do tej
pory oglądać na pięciu wystawach indywidualnych oraz licznych wystawach zbiorowych i pokonkursowych. Zdjęcia artystki były wielokrotnie
nagradzane i wyróżniane, m.in. na konkursach International Photography Awards, PX3 Prix de la Photographie, Black and White Magazine, w
galeriach BWA oraz na salonach FIAP. Jej fotografie znajdują się w prywatnych kolekcjach, m.in.: w Wielkiej Brytanii, Belgii, Holandii, Danii,
Estonii, Hongkongu, Singapurze, Nowej Zelandii, Katarze, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych.
Artist’s Statement
Moja twórczość spotyka się na przecięciu fotografii i sztuk pięknych. Łącząc grafikę, architekturę i fotografię, przedstawiam abstrakcyjny, nieco
surrealistyczny świat, który jest rozpoznawalny, ale zawsze z nietypowego lub nieoczekiwanego punktu widzenia. Granice tego świata są zatarte,
a obraz stara się wydobyć to, co leży gdzieś pomiędzy oczywistym a metaforycznym. Nadrzędna jest tutaj dla mnie poezja zwyczajności, swoista
‘licentia poetica’, która nadaje artystyczne znaczenie zarówno trywialnej tkance miejskiego krajobrazu, np.: latarniom, schodom, elewacjom,
słupom ogłoszeniowym, jak i bytom ulotnym, takim jak cienie czy odbicia. Eksploruję otaczający mnie świat w poszukiwaniu skrawków i plam
znajomego krajobrazu, aby wyłuskać z niego kształty, kolory i wzory, będące tematami samymi w sobie. Zszywam i łączę poszczególne
fragmenty rzeczywistości, tworząc abstrakcyjno-fantastyczny patchwork. Dzięki temu nieuchwytne, gdy uchwycone w tych nowopowstałych
formach, staje się trwałe, a równoległe światy, które odzwierciedlają i odbijają naszą codzienną miejską rzeczywistość, mogą zostać dostrzeżone,
i zmaterializowane. W ten sposób uzyskują one indywidualne znaczenie, a obiektyw staje się portalem, sekretnym przejściem, dzięki któremu
możemy się tam dostać.
